قلب من در هر زمان خواهان توست

این دو چشم عاشقم مهمان توست

گرچه لبریز از غمی درمانده ای

این نگاهم در پی در مان توست

در میان ظلمت شبهای غم

چلچراغ قلب من چشمان توست

در کنارم لحظهاای آسوده باش

انصاف نیست

دنیا آنقدر کوچک باشد

که آدم های تکراری را

روزی هزار بار ببینی
 
و آنقدر بزرگ باشد

که نتوانی آن کس را که دلت میخواهد

حتی یک بار ببینی

به همون اندازه که ماهی دوست نداره

به خشکی برسه دوست دارم

                                   خدا جون خیلی دلم گرفته کجایی... 

خانه ای دارد میان ابرها

حکم می راند به تلخی رو به ما

سخت می گیرد به ما بعد از دعا

دیر فهمیدم خدا در قلب ما

خانه ای دارد به شکل ابرها

اشک می ریزد ز دلتنگی ما

می نوازد دیده گریان ما!!!

باد که وزیدن گرفت

باد

در موهایش رقصیدن گرفت

در بوی تنش غسل گرفت

در بوم نگاهش رنگ گرفت

در قوس سینه اش شکل گرفت

باد که وزیدن گرفت

گرگ و میش بود،رفتگر شهر سالهاست دیوانه است

عشق

نعره باد است در کوهستان

ناله موج است در موج شکن

انتظار آب است پشت سنگ

مرگ اقاقیست در حسرت باغ

عشق همه اینهاست

دلم برای کسی تنگ است که گمان میکردم می آید،

می ماند و به تنهاییم پایان میدهد!

آمد، رفت و به زندگی ام پایان داد…

وقتی عاشقش بودم او دوستم نداشت

و زمانی که عاشقم شد برایم بی ارزش شده بود

حالا می فهمم که چرا اول قصه ها می نویسند:

یکی بود و یکی نبود

من آن مجنون تنهای غریبم

که از سهم دو دستت بی نصیبم

به دل گفتم که روزی خواهی آمد

و دل می داند او را می فریبم